Porównanie trzech sekwencji kodujących aktynę u myszy; związki ewolucyjne między genami aktynowymi kręgowców stałocieplnych.

1. Określiliśmy sekwencje trzech zrekombinowanych cDNA komplementarnych do różnych mRNA aktyny myszy, które zawierają ponad 90% sekwencji kodujących i pełne lub częściowe regiony 3′ nieulegające translacji (3’UTR): pAM 91, komplementarny do mRNA aktyny wyrażanego u dorosłych mięsień szkieletowy (aktyna alfa sk); pAF 81, komplementarny do mRNA aktyny, który jest akumulowany w mięśniu szkieletowym płodu i jest głównym transkryptem w mięśniu sercowym dorosłego człowieka (aktyna alfa c); i <em>pAL</em> 41, zidentyfikowany jako komplementarny do mRNA aktyny beta niemięśniowej na podstawie jego sekwencji 3’UTR. Podobnie jak w przypadku innych gatunków, sekwencje białkowe tych izoform są wysoce konserwatywne (ponad 93%), ale trzy mRNA wykazują znaczną rozbieżność (13,8-16,5%) w cichych pozycjach nukleotydów w ich regionach kodujących.
2. Region nukleotydowy położony w kierunku końca 5′ wykazuje znacznie mniejszą rozbieżność (5,6-8,7%) wśród trzech mRNA aktyny myszy; drugi region, w pobliżu końca 3′, również wykazuje mniejszą rozbieżność (6,9%), w tym przypadku między mysimi mRNA aktyny beta i alfa sk. Proponujemy, że zdarzenia rekombinacyjne między sekwencjami aktyny mogły zhomogenizować te regiony. Takie zdarzenia zniekształcają obliczone odległości ewolucyjne między sekwencjami w obrębie gatunku. Wykorzystanie kodonów w trzech mRNA aktyny jest wyraźnie różne i wskazuje, że nie ma ścisłego związku między typem tkanki, a tym samym pulą prekursorów tRNA, a wykorzystaniem kodonów w tych i innych badanych mRNA mięśniowych.
3. Analiza wykorzystania kodonów w tych sekwencjach kodujących u różnych gatunków kręgowców wskazuje na dwie tendencje: wzrost tendencji do stosowania G i C w trzeciej pozycji kodonu w porównaniach paralogicznych (w kolejności alfa c mniej niż beta mniej niż alfa sk) oraz w porównaniach ortologicznych (w kolejności kurczak mniej niż gryzoń mniej niż człowiek).
4. Porównanie sekwencji kodujących aktynę między gatunkami przeprowadzono przy użyciu metody analizy Perlera. W miarę cofania się w czasie zmiany w cichych miejscach najpierw szybko się kumulują, potem zaczynają się nasycać po -(30-40) milionach lat (MY), a właściwie zmniejszają się między -400 a -<em>500</em> roku.
5. Zamienniki lub ciche substytucje nie mogą zatem być używane jako zegary ewolucyjne dla tych sekwencji w długich okresach czasu. Inne zjawiska, takie jak konwersja genów lub kompartmentalizacja izochorów, prawdopodobnie zniekształcają szacowany czas dywergencji.

Olanzapina kontra aprepitant w zapobieganiu nudnościom i wymiotom wywołanym chemioterapią: randomizowane badanie III fazy.

• Celem pracy było porównanie skuteczności olanzapiny (OLN) i aprepitantu (APR) w zapobieganiu nudnościom i wymiotom wywołanym chemioterapią (CINV) u pacjentów otrzymujących chemioterapię o silnym działaniu wymiotnym.
• Badanie III fazy przeprowadzono u pacjentów nieleczonych wcześniej chemioterapią, otrzymujących cisplatynę ≥ 70 mg/m(2) lub cyklofosfamid ≥ <em>500</em> mg/m(2) i doksorubicynę ≥ 50 mg/m(2), porównując OLN do APR w połączeniu z palonosetronem (<em>PAL</em>) i deksametazonem (DEX). Schematy OLN, <em>PAL</em>, DEX (OPD) obejmowały 10 mg doustnej OLN, 0,25 mg dożylnie <em>PAL</em> i 20 mg dożylnej prechemioterapii DEX, dzień 1. i 10. mg/dzień samej doustnej OLN w dniach 2-4 po chemioterapii.
• Schematy APR, <em>PAL</em>, DEX (APD) obejmowały 125 mg APR doustnego, 0,25 mg <em>PAL</em> i.v. i 12 mg DEX i.v., dzień 1. i 80 mg doustnego APR, dni 2 i 3 oraz 4 mg DEX BID, dni 2-4. Dwustu pięćdziesięciu jeden pacjentów wyraziło zgodę na protokół i zostało zrandomizowanych. Dwustu czterdziestu jeden pacjentów podlegało ocenie.
• Odpowiedź całkowita (CR) (brak wymiotów, brak ratunku) wyniosła 97% dla okresu ostrego (24 godziny po chemioterapii), 77% dla okresu opóźnionego (2-5 dni po chemioterapii) i 77% dla całego okresu (0-120 godzin) dla 121 pacjentów otrzymujących schemat OPD. CR wyniosło 87% w ostrym okresie, 73% w opóźnionym okresie i 73% w całym okresie u 120 pacjentów otrzymujących schemat APD.
• Pacjenci bez nudności (0, skala 0-10, MD Anderson Symptom Inventory) byli OPD: 87% ostra, 69% opóźniona i 69% ogółem; APD: 87% ostra, 38% opóźniona i 38% ogółem. Nie było toksyczności 3 lub 4 stopnia. CR i kontrola nudności w kolejnych cyklach chemioterapii były równe lub większe niż cykl 1 dla obu schematów. OPD była porównywalna z APD w kontroli CINV. Nudności były lepiej kontrolowane przez OPD.
• W tym badaniu OLN w połączeniu z pojedynczą dawką DEX i pojedynczą dawką  PAL  był bardzo skuteczny w kontrolowaniu ostrego i opóźnionego CINV u pacjentów otrzymujących chemioterapię o silnym działaniu wymiotnym. Odsetki CR nie różniły się istotnie od podobnej grupy pacjentów otrzymujących chemioterapię o silnym działaniu wymiotnym i schemat przeciwwymiotny składający się z APR,  PAL i DEX.
• 

Horyzontalny transfer genów będący źródłem metabolizmu fenylopropanoidów: kluczowa adaptacja roślin do gleby.

Czy donory tlenku azotu naśladują endogenną odpowiedź związaną z NO u roślin?

1. Ogromny postęp osiągnięty w ostatnim czasie w wyjaśnianiu roli NO w roślinach był możliwy dzięki zastosowaniu donorów NO. Jednak aplikowanie roślinom NO w różnych formach i dawkach powinno podlegać szczegółowym kryteriom weryfikacji. Nie wszystkie odpowiedzi metaboliczne indukowane przez dawców NO są wiarygodne i powtarzalne w innych projektach eksperymentalnych.
2. Celem prezentowanych badań było zbadanie okresu półtrwania najczęściej stosowanych dawców (SNP, SNAP i GSNO), szybkości uwalniania NO pod wpływem światła oraz czynników redukujących. Przy porównywalnym stężeniu dawców (<em>500</em> mikroM) iw warunkach oświetlenia najwyższy wskaźnik generowania NO stwierdzono dla SNAP, a następnie GSNO i SNP.
3. Zmierzony okres półtrwania dawcy w roztworze wynosił 3 h dla SNAP, 7 h dla GSNO i 12 h dla SNP . Chwilowy brak światła hamował uwalnianie NO z SNP, zarówno w roztworze, jak i w tkance liścia poddanej działaniu SNP, co mierzono metodą elektrochemiczną. Również NO, selektywny wskaźnik fluorescencji DAF-2DA w liściach od różnych dawców wykazywał zielone plamki fluorescencji w komórkach naskórka, głównie w świetle.
4. SNP jako dawca NO był najbardziej światłoczuły. Aktywność <em>PAL</em>, która odgrywa ważną rolę w obronie roślin, została również aktywowana przez SNP w świetle, a nie w ciemności. S-nitrozotiole (SNAP i GSNO) również uległy fotodegradacji, choć w mniejszym stopniu niż SNP.
5. Dodatkowo wykazano zdolność generowania NO z S-nitrozotioli w obecności czynników redukujących, tj. kwasu askorbinowego i GSH, oraz braku światła.

Przeciwciało pułapkowe Autorzy niniejszego artykułu chcieliby polemizować z powszechnie cytowanym stwierdzeniem, że „dawcy to związki, które samoistnie rozkładają się, aby uwolnić NO” i chcą zwrócić uwagę na fakt, że proces rozkładu dawcy zależy od wielu czynników zewnętrznych. Może być dodatkowo stymulowany lub hamowany przez żywą tkankę roślinną, dlatego konieczne jest uwzględnienie tych aspektów i monitorowanie ilości NO uwalnianego przez dawcę.